صبح زیارت عاشورا می خواندم که رسیدم به فراز : وَ اَسْئَلُهُ اَنْ يُبَلِّغَنِى الْمَقامَ الْمَحْمُودَ
و در ذهنم آیه ۷۹ سوره اسرا تداعی شد که خدا می فرماید :  
وَمِنَ اللَّيْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نَافِلَةً لَّكَ عَسَى أَن يَبْعَثَكَ رَبُّكَ مَقَامًا مَّحْمُودًا
در زیارت عاشورا مقام محمود را می طلبیم و در قرآن بیان شده که برای رسیدن به مقام محمود پاسی از شب را بیدار باشید و نافله ( نماز شب) بجا آورید تا پروردگار شما را به مقام محمود برساند !

کربلا حال و هوای عجیبی دارد . شب و روز حرم شلوغ است و مردم دسته دسته به این سمت می آیند . حرم را مشکی پوش کرده اند و در صحن ها بیرق های مشکی نصب کرده اند ..
هر گوشه ای تعدادی دور هم جمع شده اند و نوحه می خوانند و سینه میزنند . میان صحن حرم حضرت عباس (سمت چپ باب قبله ) یک خیمه بزرگ زده اند و دو ستون چوبی بسیار بزرگ به عنوان عمود خیمه قرار داده اند .. خیمه ی با عظمتی است .. نمیدانم روز تاسوعا این خیمه همینگونه می ماند یا عمودش کشیده خواهد شد … دردناک است … صحنه ای که عمود این خیمه ی برافراشته کشیده شود ، خیلی درد ناک خواهد بود …
بعداز ظهر دوباره یک سری به خیمه گاه رفتم . بالای درب ورودی خیمه گاه باخط طلایی رنگی نوشته شده :
السلام  علی الخیام الخالیه من الحسین و اهل بیته
این جمله خیلی سوزناک است وقتی که به کلمه ” الخالیه ” دقت کنی !
زیر خیمه ی حضرت عباس مملو از جمعیت است . حتی ذره ای جا نیست که بنشینم .. مردم همه به نماز ایستاده اند و برخی گریه می کنند .. یک دور می زنم در خیمه گاه و بیرون می آیم و آرام در خیابان های اطراف قدم می زنم .. در فکر و خیال خودم قدم می زنم و به کف العباس می رسم .. کف العباس هم شلوغ است .. هیئت های بسیاری در مقابل کف العباس ایستاده اند و روضه می خوانند … چیزی به اذان ظهر نمانده وحرم حضرت عباس روبه رویم است .. نماز صفایی دارد در صحن حضرت ابوالفضل .
آدم یک جور دیگری دلگرمی دارد وقتی که در حرم حضرت عباس است .. یک امنیت خاطری دارد .. و این یعنی هنوز هم عباس علمدار است .. هنوز هم عباس پاسدار است .. اصلا تا قیامت عباس پاسدار دین خداست .


مهتاب ابیان

***

از هنگام حرکت با امام بود . آدم با معرفتی بود .امام را هم خیلی دوست داشت و یقین داشت که حق با اوست . نگران خانواده اش بود که بعد از او چگونه خواهند بود . از امام اجازه خواست برود اموالی را برایشان ببرد . امام اجازه داد و فرمود: برو اما زود برگرد. از خیمه که بیرون امد گریه می کرد و می گفت ببین پسر فاطمه (سلام الله ) چقدر غریب شده که می گوید زود برگرد… رفت و وقتی رسید که کار از کار گذشته بود …

لا یوم کیومک یا ابا عبدالله (علیه السلام)…

فاطمه . ح

احساس میکنی یک دین بزرگ نسبت به همه ی اشک هایی که نریختی داری

نسبت به همه ی روضه هایی که نشنیدی…

عاشورا که تمام می شود

همه ی بغض هایی که گریه نشد ، همه ی فریادهایی که در گلو ماند

روی دوشت سنگینی می کنند !

غ.صاد

روز عاشوراست، خورشید بر فراز آسمان است، یکه و تنها …، هر لحظه که به ظهر نزدیک تر می شود، خورشید برافروخته تر می گردد، گویی لحظه به لحظه به گرمای زمین افزوده می شود. خورشید تابان تر می شود و جلوه گری می کند. هیچ ابری قادر به محو خورشید عاشورا نیست … ول تکه ابری همدوش خورشید است، تکه ابری که خواهان محو خورشید نیست! بلکه به این امید در آسمان است که ببارد ولی نمی تواند.

آن روز خورشید شرمگین بود، از این که باعث عطش بود و ابر خجل بود از این که نمی توانست مرحمی برای عطش باشد. آن روز زمین هم خجالت زده بود از این که می دید هر لحظه پیکری به خون می غلتد، از این که می دید هر لحظه سروری بلند قامت در زیر سم اسب ها، له می شود و او نمی تواند به پا خیزد… از این که شاهد بود ولی نمی توانست فریاد بزند… ولی زمین به خود می بالید به این خاطر که خون فرزندانش را در خود ذخیره می کرد … آن روز علاوه بر زمین، آسمان هم خونین بود، هر لحظه که به غروب می رسید بیشتر به سرخی می گرایید.

تکه ابر پاره پاره بود. تکه های ابر سرخ و خونین بودند، خورشید غروب کرده و غمین بود از این که رفت و ذره ای از عطش طفلان نکاست. ولی خورشید به خود مباهات می کرد به این خاطر که شاهد غل و زنجیر شدن رقیه نبود … شاهد سوختن خیمه ها نبود … شاهد آتش گرفتن چادر ها نبود … شاهد تازیانه خوردن زینب نبود … خورشید غروب کرد و مسئولیتش را بر دوش ماه نهاد. ماه امشب تاریک تر از همیشه بود … ماه امشب کبود بود … ماه امشب خمیده و هلالی بود … ماه نیمه بود، نیمی در کربلا بود و نیمی با کاروان کربلا …

ستاره ها امشب درخشان تر هستند، گویی به تعداد ستاره ها، هفتاد و دو ستاره افزوده شده، هفتاد و دو ستاره ی روشن.

کاروان محو سکوت است ولی نه! فریاد فغان وناله ای بلند است. فغان غل و زنجیر است. شاید می خواستند فریاد برآورند که ای کوفیان برای چه این کاروان را به زنجیر کشیده اید. فریادی که خونخواهی، باید آن را فریاد کند. یا مهدی بیا و فریاد کن، فریاد کن : «هل من ناصرٍ ینصرنی».

فا طمه سادات مکی، پایه اول، مدرسه ی علمیه ی زهرائیه نجف آباد.