اين بار برايت تحفه‌اي از امام زمان را آورده‌ام.

فاطمه جان، سلام. می خواهم با تو بگویم غمی را که هیچ گوشی یارای شنیدن آن را ندارد چون هیچ کس این غم را آنگونه که تو درک کردی نفهمید و شاید هم برای کسی یارای تحمل آن نبود و نیست. فاطمه جان روزی که پدر می خواست تو را تنها بگذارد به یاد داری چه چیز رد گوشت زمزمه کرد که این چنین اشک تو را در میانه ی چشمانت از بین برد و غم تنهایی را که در دل داشتی با چه مژده ای به شادی تبدیل کرد؟! حتماً یادت هست که در آن روز چه احساسی داشتی؟! اما این کودکان یتیم مثل تو نبودند آن ها پدر را در لحظه مرگ ندیدند چون پدر قصد رفتن نداشت او رفته بود تا بیاید و برای دخترک عروسک بیاورد او قرار نبود که اینگونه خوابیده در صندوق چوبی برگردد! او با قدم های استوار از خانه بیرون رفت دخترک پشت سر پدر آب پاشید تا پدر زود برگردد ولی نمی خواست که به این سرعت آن هم با یک کوله بار عغم بیاید.
فاطمه جان کاش تو آن جا بودی و حرفی که پدر به تو زد و آرامت کرد را نیز به این کودکان می گفتی و آرامشان می کردی. ای عزیز علی و ای غمخوار شیر خدا کاش بودی و به دل مادر یتیمان تسکین می دادی و می گفتی که باید صبر پیشه کند روز دیدار نزدیک است.
آری ریحانه بهشتی تنها توئی که می توانی آرامش دهنده ی همه ی دل های خسته از این شلوغی ها و تنهایی ها باشی من نیز با تو درد دل می کنم چون می دانم که تنها تویی و خدایت که به حر دل فقرا گوش می دهید و همیشه و در همه حال تسکین دهنده ی دل بیچارگان هستید.
ای مرضیه طاهره و ای صدیقه طیبه از تو می خواهم که یاری ام کنی تا بتوانم آن چه که در برابر جامعه حق به گردن دارم را ادا کنم و از خدایت می خواهم که حق شما را از گردنم بر دارد.
ای دختر محمد تو را قظم می دهم به بزرگواری و عظمت زنانه ات که مرا صبر عطا کنی و یاری ام کنی تا بتوانم یک بانوی نمونه ای همچون تو را الگوی زندگی ام قرار دهم. ای حدیثه خدایی با تو در دل می گویم چون می دانم هیچ گاه دست رد به سینه ام نمی زنی و از درگاهت رد نمی کنی.
ای پاکیزه زن عالم از تو می خواهم آرزوی تمام یتیمان را بر آورده کنی مطمئنا همه ی آن ها آرزوی دیدار پدر دارند و آن هم جز با ظهور مهدی تو برآورده نمی شود پس از تو می خواهم کخه برای ظهور این یوسف گمگشته دعا کنی تا هر چه زودتر به کلبه این محزونان دل خسته باز گردد و آن جا را گلستان کند.
ای گمگشته مزار، همه در عالم آرزویی دارند و بزرگترین آروزی من دیدار مزار تو است ولی می ترسم که مبادا به این دیدار نائل نشوم آخر آن قدر گناهکارم که مطمئناً  تو حاضر نیستی که چشم در چشمان من بیندازی اما نه! عجب حرفی زدم تو و خانواده ات بزرگ تر از این حرف ها هستید مهربانی شما زبانزد همه است و می دانم که هر گناهکاری را به چشم نگاه نمی کنید به خصوص اگر این گناهکار توبه کرده باشد البته به امید قبول توبه از درگاه الهی می دانم که شما تنهایم نمی گذارید چون همیشه و همه جا اثرات وجود مبارک شما و خانواده بزرگ را در زندگی ام حس کرده و دیده ام پس ای بانو بخوان این دل نوشته را و نظری بر دل غم دیده ی این مسکین درمانه کن و زیارت مزار نازنینت را نصیبم کن.
ای ثمره ی بهشتیان از تو می خواهم بهشت را هم بر ما حلال کن و روز قیامت از ما چون یاران نیکویت شفاعت فرما.

مهر علی ، پایه چهارم؛ مدرسه علمیه زهرائیه نجف آباد ، اصفهان

در میان کوچه سر به زیر انداخته ام قدم بر می دارم امروز قدم هایم سنگین است در و دیوار کوچه اندوه دارد انگار، همه جا گریه سر داده اند، صدای عجیبی در گوشم می پیچد به حال خود غصه می خورم چرا من تنها هستم چرا کسی مرا یاری نمی کند (در میان همین افکار، ناگهان) وای این جا کجاست این جا کوچه ها رنگ و بوی دیگری دارد برایم آشنا نیست چرا همه جا سیاه پوشیده دیوارها لباس سیاه بر تن کرده اند به در حیاط چوبی سوخته می رسم انگار می شناسمش آری این جا مدینه است، کوچه های مدینه، غم و اندوه، مدینه بوی فاطمه می آید هر چه بیشتر جلو می روم قدم هایم لرزان تر و وجودم سست تر می شود بالای در روی پارچه نوشته شده ای مادرشهید مبارکت باد عروج گلگون کفنت، فرزند در خون غلطیده ات در انتهای پارچه نوشته از طرف ملائکه.
دلم آشوب بدی دارد با خواندن این نوشته فهمیدم فاطمه عزادار است درب چوبی باز بود با اذن وارد خانه شدم. صدایی نمی آمد که نشان دهد فاطمه عزادار است پاهایم عجیب می لرزید نمی توانستم به روی پاهایم استوار باشم جسم سردم را به دیوار تکیه دادم و جلو رفتم هر گوشه ی اتاق یک نفر نشسته بود؛ حسن گریه می کرد، علی ام کلثوم را آرام می کرد دنبال فاطمه گشتم پیدایش نکردم ناگهان سوز عجیبی گوشهایم را به سمت صدا چرخاند و چشم هایم صحنه عجیبی دید این جا مدینه است؟ این جا کجاست؟ این مکانی نیست که به آن وارد شدم. عجب صحنه ای این جسد ها از آن کیست؟ این سرهای بریده از آنِ کدام جسم است در میان این بیابان  چه خبر بوده است؟ در میان جسم های بی سر، و سرهای بی بدن آرام جلو می روم. وای این دست ها از آن کیست؟ این زن کیست که این دست ها را بر زانو نهاده و مرثیه می خواند ؟ جلوتر زنی کمر خمیده را می بینم که بدنی بی سر را بر سینه گرفته و گریه می کند به او نزدیک شدم بی اختیار کنارش زانو زدم چشم هایم ناخود آگاه دریای اشک شد آوایی در گوش هایم پیچید «هل من ناصر ینصرنی؟» این صدا برایم آشناست!!
کربلا، نینوا این همان جای آشناست که حسین فاطمه آمد و دریای عشق و ایثار را جاری ساخت.

مهر علی، پایه چهارم، مدرسه ی علمیه زهرائیه نچف آباد، اصفهان

تا قبل از آن روزی که چهره ی زیبایت در قاب دلم تصویر ساخت، فکر می کردم زیباترین چهره را ماه دارد. اما فهمیدم که اشتباه کرده ام و تو هم صورتت زیباست و هم سیرتت. افسوس که من تمام وقایع را می دیدم و بحری هستم که می سوزد. گویی لبان تشنه ی تو چیزی را زمزمه می کرد، فریاد زدم که همه ساکت باشید و خوب گوش دادم تا بفهمم سقای تشنه لبان چه می گوید. می خواستم پیغامش را همچون درّی در صدف جانم نگهدارم تا برای آیندگان بگویم. شنیدم صدای دلش را که چنین زمزمه می کرد : نه نباید آب بنوشم، گویا در اقیانوس چشمانش تصویر کودکی را می دیدم  لبانش خاموش گشته بود اما حرف ها برای گفتن داشت، گویا دخترکی سه ساله را می دیدم که بیشتر چشم به راه عمویش بود تا آب با اینکه عطش در سینه داشت و سوز در جگر. حرف های زیادی بین ما گذشت او می گفت کذشته از همه ی این ها آب مهریه مادر آنهاست، آن ها سروران این جهان و آن جهان اند و بر من مقدم اند. آنگاه ایثار رنگ معنا به خود گرفت، مشتش را باز کرد و آب را به من پس داد و آن آب اشک شد بر دیدگانم و موجی به پا خواست و فرو نشست و تاکنون من می گریم به یاد آن لحظات و افسوس که نتوانستم به جز حسرت کار دیگری بکنم. اما شما که قصه ی فرات را می خوانی بدان و آگاه باش که حسینی دیگر هم اکنون تشنه ی لبیک توست، گوش ده تا با دلت صدایش را بشنوی. صدای دلاور مردی که خواهد آمد تا انتقام مشک بی آب و لبان تشنه ی سقا و جگر پرسوز زینب کبری و لالایی های رباب را بگیرد.
انشاءالله

مریم یادگار صالحی، پایه سوم، مدرسه ی علمیه زهرائیه نجف اباد، اصفهان