شده ام مثل  سائلی کاسه بدست  و دوره افتادم به در ِ حریم ِتان، بلکه با نمه آبی تر کنید این کاسه ی بی کسیم را …

چند وقت است، نمی دانم؟! فقط همین را میدانم که برای من بِسان عُمری دراز دارد می گذرد

و کاسه ی من هنوز خشک ِخشک است !حتی خشک تر از قبل ….مثل کویری که از فرط عَطَش و نداشتن، ترک برداشته…کاسه ی گدایی من تر ک برداشته…

می گویم گدا هم تاب و توانی داردآخر …اگر دست خالی ردش کنی  از بی چیزی می میرد… و من دارم از این تهی جان می دهم.

می گویم گدا هم یک جای کار کم می آورد اگر دستگیر نباشید… می گویم گدا اگر دست خالی هی بیاید و هی دست خالی برگردد دیگر می رود که می رود  که می رود.

می گویم گدا اگر برود  می رود! اما به عالمی دوست دارد منت َ ش را بکشید.

اگر بر نگردد کافر می شود …ک اف رمی شود به ع ِ ش ق … و من لحظه لحظه  در مرز  ِ کفر نَفَس می کشم بی ایمان ِ به کفر.

من هنوز آهسته ِ آهسته قدم می زنم و مدام سر بر می گردانم و با چَشم ردِّپای تو را می کاوم بلکه بیاییی منّت َ م را بکشی …فقط به قدر لحظه ای ناز بخر!!!

می گویم … کسی را ندارم نیایی گم می شوم .

بیا مرا برگردان !

از عباس بن علی ع چیزها شنیده بودم…..

دَرد نوشت:

من رشته ی محبت تو را پاره می کنم

شــــاید گـــــــره زنم به تو نزدیکتر شوم

میم . جعفرزاده