او هیچ کدام نبود، او در محاسبات زیست شناسی اصلاً جاندار نبود! او مرده بود، اما چشم داشت، قلب داشت، حس داشت و ایمان

او ارزشش هیچ بود، اندازه اش هیچ تر، او پایین ترین مرتبه بود در آن دشت، کف کف زمین

او یک ریگ بود، اما نه یک ریگ مثل همه ریگ ها، و آن دشت، زمینی نبود مثل همه زمین ها

وقتی صدای قافله را شنیده بود، یقین کرده بود که وعده رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نزدیک است

یادش آمده بود از آنچه سرنوشت این دشت است و سرنوشت او به عنوان هیچ ترین

چشمانش نگران بودند، دعا می کرد مردم راه دیگری بروند، هر چه بشود، فقط جنگ نشود

اما آن ها صدای مولایش را نمی شنیدند. فایده ای نداشت، انگار دل آن ها قفل بود و ریگ مثل مولایش نگران عاقبت مردم.

ریگ داغ داغ بود، آنقدر که هر جنبده ای را می سوزاند، اما آرزو می کرد تا سم اسبان سپاه مولا از رویش رد شوند، دوست داشت در آن لحظه نرم شود، گرد شود به آسمان برود. اما هیچ کس از روی او رد نشد.

دوست داشت ذره ای از آب های مشک عباس روی او بریزد تا یخ شود و با تمام توانش آب را نگاه دارد، شاید گلویی از او سیراب شود، اما عباس به ریگ نزدیک نبود.

ریگ سپر نداشت، نیزه نداشت، کلاه نداشت، اصلاً جانی نداشت که بخواهد پاسخی بدهد، حتی با تمام توان می خواست از زمین کنده شود وقتی مولا می گفت ” هل من ناصر ینصرنی؟“

او هیچ بود و سهم هیچ معلوم! ریگ اما قلبی داشت به وسعت همان دشت. دشت کربلا

وقتی هیچ کسی پاسخ مولا را نداد، قلبش شکست، طاقت نداشت. این دشت، این زمین، برایش جای ماندن نبود، ریگ از هیچ بودن خود هم خسته شده بود.

مگر می توانست ببیند تنهایی مولا را؟ چه می کرد؟ چه می توانست بکند؟ از هیچ مگر بالاتر هست؟

فقط یک لحظه شک کرد، گفت مولا چرا به دادم نمی رسد؟ مگر او مرا فراموش کرده؟ مگر امام، مأمومش را رها می کند؟

آفتاب می تابید، ریگ داغ داغ بود، سرخ بود اما نه به داغی و سرخی قطره ای که رویش افتاد، اما نه به آن حرارت.

فقط یک قطره بود، اما نه ریگ که زمین هم در آن قطره غرق می شدند. دیگر هیچ نبود، دیگر سرخ بود، دیگر غرق شده بود در آن قطره، قطره ی سرخ

مولا هرگز او را فراموش نکرده بود، آن قطره، قطره ای از خون قلب مولا بود.


ح . نادری

حماسه از چشم‏های تو آغاز می‏شود در روزی داغ و خون‏آلود.
رشادت یعنی «تو»؛ وقتی که در رکاب پدر، تار و پود حادثه را شمشیر زدی.
امروز می‏آیی؛ عَلَم عشق بر دوشت، با نشانه‏ای از آن سوی آسمان، و زمین با خنده‏های نخستینت، شکفتن آغاز می‏کند.
در وجودت تکه‏ای از بهشت جا مانده است؛ آن گونه که از چشمانت عطر یاسی عجیب می‏تراود.
روشنای چهره‏ات با اُفق‏های دور و درخشان نسبت دارد. ریشه‏ات از مقدم‏ترین رودخانه آب می‏خورد.
نخل‏ها، پیش قامتت کوچک می‏نمایند، ای بزرگِ دوست داشتنی!
نامت از دهان زمین نمی‏افتد.
آزادگی، دوست دیرینه تو، خورشید، همبازی کودکی‏ات و عشق، همسفره همیشگی توست.
قبایل عرب از گندمزار شجاعت تو نان می‏خورند.
پرندگان، چشم بر قانون رهایی‏ات دوخته‏اند.
می‏آیی و پنجه در پنجه کوه می‏افکنی و فرو می‏ریزی‏اش.
می‏آیی و از جای گام‏های سپیدت، درختانی از آینه قد می‏کشند.
بر اسب که می‏نشینی، بارانی از ستاره باریدن می‏گیرد.
مهتاب، امواج نگاه توست که بر دامن آسمان می‏ریزد.
تو علی اکبری؛ علوی سیرت و محمّدی صورت.
آئینت جوانمردیست. صدایت، لرزه بر اندام آنان می‏اندازد که نفس‏های شیعه را بریده بریده می‏خواهند.
در آغوش باران زاده شده‏ای و از سینه بهار، شیر نوشیده‏ای.
از عشیره گل سرخی و از تبار آفتاب.
کوهستان‏ها، هوای پاک نفس‏هایت را به عاریت گرفته‏اند.
شاعرانه‏ترین واژه‏ها، شعر بلند حماسه‏ات را سرودن نمی‏توانند. محرم در محرم تصویر تابناک توست که بر صفحه خونرنگ عاشورا می‏درخشد.
لب‏های ترک خورده‏ات، سال‏هاست فرات را سر در گریبان نگه داشته است.
صفحات آن ظهر سرخ را که ورق می‏زنم، ردّ نگاه‏های پر هیبت توست که بر جا میخکوبم می‏کند. تو اردیبهشت فصل‏های جهانی.
خاکستری‏ترین روزها را خورشید کلامت به تپش وا می‏دارد.
امروز می‏آیی و ما فانوس‏های عاشقی در دست، میلاد خجسته‏ات را نور می‏پاشیم.
می‏آیی و چکاوکان روشنی، روز آمدنت را به ترانه می‏نشینند و رودهای زمین، بهار آمدنت را آواز می‏خوانند.

معصومه داوودآبادی

مریم . ر

پرده دوم:صدای دمام از لشکر دشمن به گوش می رسد…کودکان قافله:عمه در لشکر دشمن چه خبراست؟عمه:چیزی نیست،برای دشمن دارد لشکر کمکی میاید…کودکان:عمه پس چرا برای ما لشکر کمکی نمیاید؟عمه:میاید عمه جان…سه نفر در راهند….!

+ شب دوم : پیش کشی به حبیب بن مظاهر و مسلم بن عوسجه …

ز-هدایتی